Bente- singko

Natatawa at naiilang na lang ako 'pag kinakantyawan ako ng pamilya at ng ibang mga kaibigan ko na manlibre, kasi akala nila marami akong pera. Lagi nilang sinasabi na siguro, ang dami ko ng naipon at naipundar dahil dalawa ang eskwelahan na pinapasukan ko. Akala nila kahit anong oras ko gustuhin, mayroon akong panggimik o panggala. Akala lang nila 'yun. 

Pinag- aral ako ng Nanay at Tatay ko sa NFWC  School (National Federation of Women's Clubs of the Philippines) noong limang taon pa lang ako. Tipikal na prep- school pero co-ed. Para lang 'yung bahay na nilagyan ng mga mesa, upuan at ng blackboard para magmukhang school. Para mas lalong magmukhang pambata, nilagyan ng mga kung ano- anong mga charts sa dingding: different parts of the body, different kinds of fruits, different kinds of animals at marami pa. Mayroon ding ABC... at 123... na nakalagay sa itaas ng blackboard.

Malapit lang sa bahay namin 'yung school kaya nilalakad ko na lang, hinahatid ako lagi ng Nanay ko siyempre. Wala pa yatang kinse minutos, nandoon na kami. Magsisimula ang klase sa isang dasal na pamumunuan ng isang estudyante. Ang estudyante na rin na 'yun ang magsasabi ng,  "Today is Monday, yesterday is Sunday..."  .

Wala naman masyadong kakaibang nangyari noong Prep ako. Hmmm. Isa lang ang naaalala ko. Tinamaan sa ulo si Ma'am Racho ('yung teacher ko) ng papel na nilamukos ko. Kaya ang nangyari, pinatawag ang Nanay ko sa office. Ang depensa lang ng batang si RR, hindi naman talaga si Ma'am ang binabato niya, 'yung classmate niyang si Agatha. :)

Nasa Grade 5 ako noong nagsampung taon ako. Maaga kasi akong nag- Grade 1, anim na taon pa lang elementary na ako. Nag- aral ako sa isang public school sa Proj, 4. , Quezon City. Dahil nasa intermediate level na, mas- mature na ang pag- iisip ko (kalokohan) .

Tulad ng isang ordinaryong araw, maingay na naman ang V- Topaz (Precious Stones kasi ang pangalan ng mga sections doon) , recess na kasi. Dumating na naman 'yung tray na puno ng "masustansyang" pagkain. Dumating na rin ang soup (sopas ngayon, kahapon champorado) at juice na in- order sa canteen. Hindi ako bumibili sa tray kasi may baon naman ako palagi, kanin at tinimplang juice ng Nanay ko.

Maayos akong kumakain nang biglang  mang- asar 'yung classmate ko na si Ara- Arabella Solis. Nakalimutan ko na kung ano 'yung eksaktong sinabi niya pero napikon talaga ako. Ang naaalala ko na lang, sa sobrang pagkaasar ko, ibinuhos ko sa kanya 'yung juice na baon ko. Sinuwerte ako kasi hindi na pinatawag sa office 'yung Nanay ko. Tsk,tsk, sayang 'yung juice.

Fourth year highschool na ako noong mag- kinse anyos. Sa public school pa rin ako pumasok. Sa may Proj. 4, Quezon City pa rin, hindi na ako lumayo. Mas maayos noong high school kaysa noong elementary kasi medyo mas masipag na akong mag- aral. Wala nga lang akong social life dahil hindi ko masyadong napagtuunan ng pansin at saka hindi ko rin masyadong gusto kasi namahiyain din ako noon (hindi lang halata) .

IV- Marangal ang section ko (mga katangiang Pilipino ang pangalan ng mga sections doon, ex. marangal, mabait, masipag, etc. ) . Mahigit 40 estudyante kami sa loob ng classroom.

Katatapos lang ng eleksyon ng mga officers para sa SY 1999- 2000. Nagsalita isa- isa 'yung mga nanalo. Inabangan nang lahat na magsalita 'yung nanalong escort kasi siya 'yung pinakamay- itsura at nakakatawa sa section namin. Sobra na ang ingay ng klase bago siya magsalita, puro kantiyaw at hiyaw ang naririnig. Nang tumayo siya at nagsalita, ang bukod- tangi niyang sinabi, "I'm speechless. "

Nasa ikaapat at huling taon na ako sa college sa isang state university noong nag-20  ako. Dapat sana ga- graduate na ako noong 19 pa lang, nag- shift kasi ako ng kurso. Mula Computer Science, lumipat ako sa AB Filipinology (Filipinology talaga 'yun) . Maayos naman ang mga grades ko sa una kong course pero mayroon lang akong naramdamang di tama. Parang mayroon akong hinahanap na hindi ko talaga makikita kung mananatili ako doon.

Disyembre, 2005 nakatakda sana ang caroling na inorganisa ng samahan namin para makalikom ng pondo. Sa hindi malamang dahilan, ang gabi na dapat sana ay mapupuno ng musika at mga pamaskong awitin ay napuno ng maboboteng- usapan.Tama, nag- inuman kami...sa loob ng campus. Iyon ang una't huling beses na ginawa kong makipag- inuman sa loob ng school, medyo natakot din kasi akong mahuli ng guard.

Halos isang linggo na rin ang nakararaan nang ipinagdiwang ko ang ika- 25 kong kaarawan. Hindi na ako naghanda, kulang sa budget eh. Parang wala pa rin namang nagbago sa akin, nadagdagan lang ang edad ko. Ako pa rin 'yung makulit pero mahiyain, suplado pero friendly, masipag na minsan tamad at weirdo na RR. Ang iniisip ko lang, hanggang kailan kaya ganito?

Nitong mga huling araw pagkatapos ng birthday ko, marami- rami na rin akong naiisip na pwedeng gawin. Kailangang may gawin ako para mas maging mahusay na teacher at mabuting tao. Kailangan, hindi ako maging masyadong kampante sa kinalalagyan ko ngayon, sa kung anong mayroon at sa kung ano ang nandiyan. Kung pwede pang pagandahin, ayusin, pagbutihin-  gagawin ko talaga.

Mahaba pa ang landas na tatahakin ko. Maraming taon pa ang magdadadaan. Marami pang taong makikilala. Alam ko na hindi ko na maibabalik pa ang mga nangyari noon. Hindi ko na rin maitutuwid ang mga nagawa kong kamalian (mayron naman akong natutunan eh). Ang mahalaga, bukas ang isip ko sa kung ano pa ang mga maaaring magyari at handa ako sa mga pagbabagong magaganap.