Inihain ni Nanay ang adobong kangkong,
Kasabay ng sinaing na puno ng tutong.
Tuwang- tuwa si Johnny, makakakain na siya
Sampu pa ng labing-isang mga kapatid niya.
Isa, dalawa, tatlo, apat, lima, anim...
Sakto sa anim na maliliit na subo, ang kanyang nakain.
Sarap na sarap siya at humahalakhak pa,
Habang ninanamnam ang handa ng pamilya.
Nang matapos si Johnny, tumalilis siya agad.
Pinggan at baso niya, sa lababo tinambak.
Pumunta kina Sam, ang kalaro niyang may TV.
Sumilip sa bintana, nakinood ng Wowowee.
Tuwang- tuwa ang bata, sa mga babaeng nagsasayaw.
Pilit pang ginagaya ang mga indak at galaw.
Ayan na si Pokwang, napakaganda niya,
ang dami niyang burloloy, mukha siyang maykaya.
Sa pag- HEPHEP- HURRAY, napapatalon si Johnny,
naguguluhan siya kung kanino kakampi.
Kung sa lolang umiiyak at sa mamang sorbetero,
O sa banyagang naglalaro, may puti at negro.
Si Willie! Si Willie! Ang gwapo- gwapo niya!
May dala siyang pera, dali lumapit ka!
Kaunting sayaw lang at kaunting birit,
Maliwanag limang libo, ang agad na kapalit.
“Sasali ako dyan!” , ang sigaw ni Johnny.
Sabay turo ng bata sa black and white na TV.
“Kaya kong sumayaw, tumula at kumanta…
kahit anong ipagawa niya, basta magkapera.”
Jackpot round na, mas tumindi ang eksena.
Isang milyon ang premyo, may bahay at lupa pa.
Alin ang pipiliin sa mga bayong na ito?
Saan ko matatagpuan mabuting kapalaran ko?
“Sigurado ka na ba?”, ang tanong ni Kuya Willie.
Malakas na “Opo!”, ang sagot ni Johnny.
Umusal, bumulong ng isang maikling dasal,
Na ang paghihirap ay di na magtagal.
“Bokya!Bokya!” ang laman ng bayong,
Wala na ang bahay, pati isang milyon.
Ang masayang kalahok, biglang nalungkot.
Sampung libo na lamang ang kanyang nahakot.
“Ayos lang ‘yun!”, ang sabi ni Johnny.
“Isang bike na rin ‘yun at maraming kendi.
May damit pa ako, bag at sapatos.
Basta, titipirin ko na lang ang aking paggastos.”
Tapos na ang palabas, umuwi muna ang bata.
Isinara na rin ni Sam ang kanilang bintana.
Nakita ni Johnny, mga pinggang hugasin,
na iniwan kanina’t di pinansin.
Isang buong araw, ang muling nagdaan,
Natulog na ang bata sa kanyang higaan.
Kinabukasan sa kanyang paggising,
Ang sabi ni Nanay, wala silang kakanin.
Sumapit ang alas dose, nakatingala pa rin sila.
Animo’y naghihintay ng mahuhulog na grasya.
Nang biglang napangiti ang Nanay ni Johnny,
“Tara mga anak, nood tayo ng Wowowee!”.
No comments:
Post a Comment